مادربزرگ داشت برای نوه اش قصه می گفت ، به چهره نوه اش نگاه کرد به عمق چشمان او نگریست چشمانی که می درخشید و به دنبال ادامه قصه بود.مادربزرگ برخاست، در کنار پنجره ای ایستاد به یاد خودش افتاد. روزی که دخترکی بود و پدربزرگ در حالی که گیسوانش را نوازش میکرد به اوگفته بود: حالا نوبت توست ،تو باید قصه ات را بسازی. دخترک با چشمانی که  از شادی برق میزد به پدربزرگ نگاه کرد، پدربزرگ به کنار پنجره رفت دستانش را بر هم زد، صدای دستان تنومند پدربزرگ در آسمان پیچید. پدربزرگ به دوردست ها خیره شد و لبخندی روی لبانش نقش بست.

صدای بال پرنده ای شنیده شد و کاکلش از دور نمایان… پرنده چون پیام آور امید و شادی بال هایش را در میان ابر ها گشوده بود. عاقبت هدهد با هزاران امید و شادی بر روی دستان پدربزرگ جای گرفت. پدربزرگ هدهد را به دخترک داد و گفت: با هدهد همراه شو تا قصه هایت جان بگیرد تا بیافرینی شادمانه زندگی کنی و دخترک در آسمان خیالش با هدهد همراه شد. مادربزرگ لحظه ای چشم فرو بست و به یاد آورد سفر هایی که با هدهد رفته بود. لبخند و اشک، شادی، غم، عشق، سرزمین ها، آدم ها و هزاران رویایی که در نوردیده بود و آن را به رویایی راستین بدل کرده بود.از کودکی تاکنون …

حالا نوبت توست باید قصه ات را بسازی… دستانش را در آسمان چرخاند و بر هم زد ؛ مادربزرگ لحظه ای به آسمان نگریست : آیا هدهد خواهد آمد؟در چشم به هم زدنی صدای بال پرنده ای را شنید که نزدیک می شود؛ پرنده ای از جنس شادی و امید که قرار است سفر های تازه اش را در جهان آغاز کند در جهان بگردد و قصه های تازه بیافریند.مادربزرگ هدهد را در دستان نوه اش جای داد و گفت: حالا نوبت توست که قصه ات را خودت بسازی…